Stadnina Koni w Łuszczowie położona jest w odległości 15km od Lublina, specjalizuje się w hodowli koni zimnokrwistych. Właściciel stadniny Ryszard Pietrzak od dziecka zajmował się końmi. Częste wizyty w róznych stadninach w kraju i w Europie wzbudziły jego zainteresowanie w koniach ras zimnokrwistych. W 1991 roku została zakupiona pierwsza klacz hodowlana.
Obecnie stadnina w Łuszczowie liczy 45 koni w tym klacze, źrebięta oraz ogiery. Wszystkie konie mają udokumentowane pochodzenie do kilku pokoleń wstecz, są też wpisane do głównej księgi hodowlanej. Większość klaczy pochodzi z państwowej stadniny w Nowych Jankowicach, ogiery między innymi ze stada ogierów w Kętrzynie.
Gospodarstwo Rolne Chów i Hodowla Koni Zimnokrwistych
Ryszard Pietrzak
20-258 Lublin 62,
Łuszczów I nr 97
tel. (081) 750 11 84,
tel. (081) 750 12 04
poniedziałek, 4 lipca 2011
Po II wojnie światowej pogłowie koni roboczych w Polsce przedstawiało się bardzo źle zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym. Z tego względu ówczesny Centralny Zarząd Hodowli Koni zdecydował o powołaniu państwowych stadnin tego typu. Jedną z kilku powołanych do działalności była Stadnina Koni „Nowe Jankowice”, która rozpoczęła swoją działalność w dniu 1 lipca 1952 roku (początkowo jeszcze pod nazwą Lisnowo Zamek). Należy do grupy spółek strategicznych Agencji Nieruchomości Rolnych z uwagi na jej znaczenie dla krajowej hodowli koni ras zimnokrwistych jak i bydła mlecznego. Zarówno klacze jak i ogiery stanowią bezcenną bazę genetyczną, z której korzystają wszyscy krajowi hodowcy gdyż jest jedyną państwową stadniną zarodową w kraju rasy konia zimnokrwistego.
Nowe Jankowice położone są na terenie województwa kujawsko- pomorskiego, Gminy Łasin, w powiecie grudziądzkim. Stadnina znajduje się na szlaku turystycznym Pomorsko- Mazurskim na trasie Grudziądz-Olsztyn. Krajobraz polodowcowy, teren bardzo malowniczy, urozmaicony, liczne jeziora i bogata przyroda zachęcają do odwiedzania tych stron.
Stadnina Koni Nowe Jankowice Sp. z o. o.
86-320 ŁASIN, Nowe Jankowice
tel.: 056 466-08-25 oraz 056 466-08-26
Nowe Jankowice położone są na terenie województwa kujawsko- pomorskiego, Gminy Łasin, w powiecie grudziądzkim. Stadnina znajduje się na szlaku turystycznym Pomorsko- Mazurskim na trasie Grudziądz-Olsztyn. Krajobraz polodowcowy, teren bardzo malowniczy, urozmaicony, liczne jeziora i bogata przyroda zachęcają do odwiedzania tych stron.
Stadnina Koni Nowe Jankowice Sp. z o. o.
86-320 ŁASIN, Nowe Jankowice
tel.: 056 466-08-25 oraz 056 466-08-26
Pochodzenie: Wielka Brytania
Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.
W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire
W XIX wieku znalazły nowe zastosowanie w komunikacji miejskiej: ciągnęły pierwsze tramwaje konne na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj shire'y są hodowane i utrzymywane przez miłośników rasy.
Sprawiają wrażenie koni wysokonożnych, z krótkim tułowiem. Głowy o szerokim, często garbonosym profilu noszą wysoko. Cechy charakterystyczne dla tej rasy to obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego i krótki, gęsty ogon. Oprócz tego odznaczają się bardzo przyjacielskim charakterem
Ciekawostki:
* Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
* Najwyższy udokumentowany koń tej rasy ważył 1500 kg i miał ok. 230 cm (!) w kłębie.
Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
Pochodzenie: Wielka Brytania, hrabstwo Shire
Cechy tyowe: Są największymi końmi świata, bardzo często ciemnogniade, z białymi odmianami na kończynach. Obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.
Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.
W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire
W XIX wieku znalazły nowe zastosowanie w komunikacji miejskiej: ciągnęły pierwsze tramwaje konne na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj shire'y są hodowane i utrzymywane przez miłośników rasy.
Sprawiają wrażenie koni wysokonożnych, z krótkim tułowiem. Głowy o szerokim, często garbonosym profilu noszą wysoko. Cechy charakterystyczne dla tej rasy to obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego i krótki, gęsty ogon. Oprócz tego odznaczają się bardzo przyjacielskim charakterem
Ciekawostki:
* Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
* Najwyższy udokumentowany koń tej rasy ważył 1500 kg i miał ok. 230 cm (!) w kłębie.
Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
Pochodzenie: Wielka Brytania, hrabstwo Shire
Cechy tyowe: Są największymi końmi świata, bardzo często ciemnogniade, z białymi odmianami na kończynach. Obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.
Polskie konie zimnokrwiste nie są określane 'zimnokrwistymi' z powodu temperatury ich krwi. Nazwa: 'zimnokrwisty' pochodzi stąd, że większość tych koni jest spokojna i opanowana - wykazuje 'zimną krew'. Przed wynalezieniem i rozpowszechnieniem ciągników i samochodów hodowano te łagodne olbrzymy do prac rolniczych i transportowych. W latach sześćdziesiątych ciężkim koniom zagroziły szybsze i bardziej efektywne maszyny. Na szczęście każda z ras znalazła swoich miłośników. Postanowili oni zachować konie zimnokrwiste z uwagi na tradycję, bądź dla przyjemności, jaką dają ich siła, urok i łagodny charakter. Dla wielu hodowców okazało się to później opłacalne - obecnie znów wzrasta zainteresowanie końmi zimnokrwistymi. Nikt nie wykona prac leśnych w sposób bardziej ekologiczny, niż "grubasy".
* Konie sztumskie - w Polsce okręgiem posiadającym wieloletnią tradycję w hodowli koni zimnokrwistych jest Warmia i prawobrzeżna część Powiśla Gdańskiego. Rolnicy tamtejsi gospodarujący na ciężkich i trudnych do uprawy glebach potrzebowali szczególnie mocnych koni roboczych. Napływ reproduktorów ras ciężkich datuje się tam od połowy XIX w. W 1912 roku np. na tym terenie używane były do krycia miejscowych klaczy 423 ogiery należące do 12 różnych ras zimnokrwistych. Z licznego pogłowia koni zimnokrwistych wpisanych do ksiąg stadnych (w 1941 roku ponad 8000 klaczy i 1100 ogierów) większość zaginęła w wyniku działań wojennych i ewakuacji. Najwięcej tamtejszych koni pozostało w okolicach Sztumu. Współczesne konie sztumskie zostały wytworzone głównie pod wpływem koni reńsko-niemieckich i belgów, w mniejszym stopniu przy udziale ardenów, gudbrandsdali i kanadyjskich koni zimnokrwistych. Są to konie pogrubione cięższego i średniego kalibru, różniące się od oryginalnych koni belgijskich i ardenów niektórymi wymiarami i wyglądem zewnętrznym. Większość koni sztumskich ma bowiem głowy mniejsze i bardziej suche, zady owalne mniej spadziste i mniej rozłupane, kończyny suchsze, słabiej owłosione oraz mniejsze, lepsze i bardziej kształtne kopyta. W hodowli sztumskiej w ciągu kilkunastu lat powojennych, wskutek odpowiedniej selekcji i doboru materiału zarodowego, tamtejsze konie zmieniły stopniowo kaliber z ciężkiego stępaka na konie pospieszno-robocze średniej masy. Istniejące od kilku pokoleń rody pozwalają sądzić, że następuje konsolidacja krwi u koni tego typu. Za najbardziej pożyteczne należy uznać linie krwi: Grillparzera poprzez synów Cypriana, Grillharzera i Wandolina oraz Gneisenau poprzez Fagosa i Belgrada, a zwłaszcza poprzez syna Kiliana. Ogiery sztumskie w szybkości w stępie ustępują nieco ogierom pogrubionym z innych okolic kraju, natomiast w szybkości w kłusie przewyższają je.
* Konie łowickie - Łowicz już w XVII w. słynął z jarmarków końskich, na które zjeżdżali się kupcy zagraniczni ze wschodniej i zachodniej Europy. Początkowo pogłowie koni powiatu łowickiego było nadzwyczaj różnorodne i nie tworzyło jakiegoś ustalonego typu. Zbliżenie z kupcami zagranicznymi, a prawdopodobnie coraz intensywniejsza uprawa ciężkiej urodzajnej gleby wraz z transportem buraków do cukrowni, skierowały zainteresowanie hodowców na konie większego kalibru. Poczęto do hodowli używać ogierów ras ciężkich, a przed ostatnią wojną największe powodzenie miały tam ogiery belgijskie oraz ardeny francuskie sprowadzone w 1936 roku. Obecnie, zwłaszcza w północnych gminach tego regionu, pogłowie koni jest już dosyć wyrównane. Przeważa umaszczenie dereszowate i kasztanowate w jasnych odcieniach. Średnie wymiary ogierów uznanych i państwowych wynoszą: wysokość w kłębie 153,2 cm, obwód klatki piersiowej 209,3 cm, obwód nadpęcia przedniego 25,6 cm. Są to reproduktory nieduże, dobrze ożebrowane, kościste, na dosyć suchych kończynach i o dobrym ruchu. W pracy konie łowickie są wydajne, silne i wytrzymałe. Nadają się do uprawy ciężkich gleb, jak i do transportu większych ciężarów. Swoim typem i właściwościami najbardziej zbliżone są do koni sztumskich. Współcześnie – zarówno działania organizacyjne jak i postępowanie hodowców koni zimnokrwistych i pogrubionych zmierzają u nas do ujednolicenia hodowanych regionalnych typów i doprowadzenia do powstania dwóch grup rasowych: dużego i małego konia pogrubionego, dla których prowadzi się jedną „Główną księgę stadną koni zimnokrwistych i pogrubionych”.
* Konie sztumskie - w Polsce okręgiem posiadającym wieloletnią tradycję w hodowli koni zimnokrwistych jest Warmia i prawobrzeżna część Powiśla Gdańskiego. Rolnicy tamtejsi gospodarujący na ciężkich i trudnych do uprawy glebach potrzebowali szczególnie mocnych koni roboczych. Napływ reproduktorów ras ciężkich datuje się tam od połowy XIX w. W 1912 roku np. na tym terenie używane były do krycia miejscowych klaczy 423 ogiery należące do 12 różnych ras zimnokrwistych. Z licznego pogłowia koni zimnokrwistych wpisanych do ksiąg stadnych (w 1941 roku ponad 8000 klaczy i 1100 ogierów) większość zaginęła w wyniku działań wojennych i ewakuacji. Najwięcej tamtejszych koni pozostało w okolicach Sztumu. Współczesne konie sztumskie zostały wytworzone głównie pod wpływem koni reńsko-niemieckich i belgów, w mniejszym stopniu przy udziale ardenów, gudbrandsdali i kanadyjskich koni zimnokrwistych. Są to konie pogrubione cięższego i średniego kalibru, różniące się od oryginalnych koni belgijskich i ardenów niektórymi wymiarami i wyglądem zewnętrznym. Większość koni sztumskich ma bowiem głowy mniejsze i bardziej suche, zady owalne mniej spadziste i mniej rozłupane, kończyny suchsze, słabiej owłosione oraz mniejsze, lepsze i bardziej kształtne kopyta. W hodowli sztumskiej w ciągu kilkunastu lat powojennych, wskutek odpowiedniej selekcji i doboru materiału zarodowego, tamtejsze konie zmieniły stopniowo kaliber z ciężkiego stępaka na konie pospieszno-robocze średniej masy. Istniejące od kilku pokoleń rody pozwalają sądzić, że następuje konsolidacja krwi u koni tego typu. Za najbardziej pożyteczne należy uznać linie krwi: Grillparzera poprzez synów Cypriana, Grillharzera i Wandolina oraz Gneisenau poprzez Fagosa i Belgrada, a zwłaszcza poprzez syna Kiliana. Ogiery sztumskie w szybkości w stępie ustępują nieco ogierom pogrubionym z innych okolic kraju, natomiast w szybkości w kłusie przewyższają je.
* Konie łowickie - Łowicz już w XVII w. słynął z jarmarków końskich, na które zjeżdżali się kupcy zagraniczni ze wschodniej i zachodniej Europy. Początkowo pogłowie koni powiatu łowickiego było nadzwyczaj różnorodne i nie tworzyło jakiegoś ustalonego typu. Zbliżenie z kupcami zagranicznymi, a prawdopodobnie coraz intensywniejsza uprawa ciężkiej urodzajnej gleby wraz z transportem buraków do cukrowni, skierowały zainteresowanie hodowców na konie większego kalibru. Poczęto do hodowli używać ogierów ras ciężkich, a przed ostatnią wojną największe powodzenie miały tam ogiery belgijskie oraz ardeny francuskie sprowadzone w 1936 roku. Obecnie, zwłaszcza w północnych gminach tego regionu, pogłowie koni jest już dosyć wyrównane. Przeważa umaszczenie dereszowate i kasztanowate w jasnych odcieniach. Średnie wymiary ogierów uznanych i państwowych wynoszą: wysokość w kłębie 153,2 cm, obwód klatki piersiowej 209,3 cm, obwód nadpęcia przedniego 25,6 cm. Są to reproduktory nieduże, dobrze ożebrowane, kościste, na dosyć suchych kończynach i o dobrym ruchu. W pracy konie łowickie są wydajne, silne i wytrzymałe. Nadają się do uprawy ciężkich gleb, jak i do transportu większych ciężarów. Swoim typem i właściwościami najbardziej zbliżone są do koni sztumskich. Współcześnie – zarówno działania organizacyjne jak i postępowanie hodowców koni zimnokrwistych i pogrubionych zmierzają u nas do ujednolicenia hodowanych regionalnych typów i doprowadzenia do powstania dwóch grup rasowych: dużego i małego konia pogrubionego, dla których prowadzi się jedną „Główną księgę stadną koni zimnokrwistych i pogrubionych”.
Pochodzenie: Francja
Perszeron – zimnokrwista rasa koni wywodząca się z Francji. Umaszczenie najczęściej siwe, wysokość 160 - 170 cm, charakterystyczna silna i krępa budowa ciała z masywną szyją i kończynami. Perszerony ze swoimi wschodnimi korzeniami mają przewagę nad wieloma rasami ciężkimi, gdyż szybko przystosowują się do innego klimatu i są idealnym materiałem do krzyżowania. Na niegościnnych Falklandach krzyżuje się je z rasą Criollo, aby uzyskać wytrzymałe konie wojskowe, podczas gdy w Australii, gdzie klimat w niczym nie przypomina Falklandów, perszerony wykorzystywane są w hodowli koni sportowych i do doskonalenia pogłowia.
Ciekawostki:
Najwyższym koniem na świecie był amerykański perszeron, dr Le Gear – mierzył 221 cm i ważył 1372 kg .
Cechy typowe: Zaokrąglone kształty, harmonijna budowa ciała, dość szlachetna głowa z dużymi, pełnymi wyrazu oczami. Ciężka, pociągowa rasa zimnokrwista, najczęściej maści siwej.
Perszeron – zimnokrwista rasa koni wywodząca się z Francji. Umaszczenie najczęściej siwe, wysokość 160 - 170 cm, charakterystyczna silna i krępa budowa ciała z masywną szyją i kończynami. Perszerony ze swoimi wschodnimi korzeniami mają przewagę nad wieloma rasami ciężkimi, gdyż szybko przystosowują się do innego klimatu i są idealnym materiałem do krzyżowania. Na niegościnnych Falklandach krzyżuje się je z rasą Criollo, aby uzyskać wytrzymałe konie wojskowe, podczas gdy w Australii, gdzie klimat w niczym nie przypomina Falklandów, perszerony wykorzystywane są w hodowli koni sportowych i do doskonalenia pogłowia.
Ciekawostki:
Najwyższym koniem na świecie był amerykański perszeron, dr Le Gear – mierzył 221 cm i ważył 1372 kg .
Cechy typowe: Zaokrąglone kształty, harmonijna budowa ciała, dość szlachetna głowa z dużymi, pełnymi wyrazu oczami. Ciężka, pociągowa rasa zimnokrwista, najczęściej maści siwej.
Pochodzenie: Szkocja
Jego wzrost wynosi około 172 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 180 i więcej centymetrów. Maść najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż" piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko". Konie tej rasy są bardzo podone do koni shire- największych koni świata.
Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników. Użytkowane są głównie w zaprzęgach, gdzie pracują w bogato zdobionych uprzężach. Clydesdale są zwykle łatwe w obejściu, co wobec masy ciała ok. 1 tony jest nieocenioną zaletą.
Wysokość: ok. 165 - 180 cm.
Cechy typowe: Maść przeważnie gniada z białymi odmianami na czterech kończynach i dużą na głowie; bardzo obfite szczotki pęcinowe. Występje także maść gniado-dereszowata, kara lub srokata. Koń o dużych ramach ciała.
Jego wzrost wynosi około 172 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 180 i więcej centymetrów. Maść najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż" piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko". Konie tej rasy są bardzo podone do koni shire- największych koni świata.
Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników. Użytkowane są głównie w zaprzęgach, gdzie pracują w bogato zdobionych uprzężach. Clydesdale są zwykle łatwe w obejściu, co wobec masy ciała ok. 1 tony jest nieocenioną zaletą.
Wysokość: ok. 165 - 180 cm.
Cechy typowe: Maść przeważnie gniada z białymi odmianami na czterech kończynach i dużą na głowie; bardzo obfite szczotki pęcinowe. Występje także maść gniado-dereszowata, kara lub srokata. Koń o dużych ramach ciała.
Pochodzenie: USA
Quarter Horse - koń o bardzo dobrym, atletycznym umięśnieniu. Delikatna, o klinowatym kształcie głowa, małe uszy i duże oczy. Szyja prosta, nisko osadzona ze skąpą grzywą. Łopatki długie. Kłąb szeroki średnio zarysowany. Grzbiet mocny, klatka piersiowa głęboka i szeroka. Zad ścięty, długi, obficie umięśniony. Ogon osadzony nisko o skąpym owłosieniu. Kończyny mocne i suche, kopyta małe bez szczotek. Chody płaskie, galop niezwykle szybki na krótkich odcinkach. Duża zwrotność i wytrzymałość. Są to konie pojętne w szkoleniu i pracy. Występują wszystkie maści podstawowe. Osiągają wysokość 148 - 155 cm.
Quarter Horse powstały z mieszaniny krwi koni hiszpańskich i importowanych z Anglii. Swoją nazwę zawdzięcza popularnym wyścigom na ćwierć mili organizowanym na ulicach osad. Rasa ta zyskała sławę, gdyż odznaczała się zwrotnością, spokojem, inteligencją i "wyczuciem bydła". Dziś opiekę nad rasą Quarter Horse, w celu popularyzacji i zachowania jej wzorca, sprawuje powstała w 1940 roku organizacja zrzeszająca hodowców American Quarter Horse Association z siedzibą w Amarillo w Teksasie oraz oddziały regionalne na całym świecie, również w Polsce. Konie rasy Quarter Horse cieszą się dużą popularnością, jako przydatne w równym stopniu do wyścigów, ale przede wszystkim do reiningu, trailu, rodeo i jazdy rekreacyjnej.
Quarter Horse: -wzrost do 160 w klębie, -silne tylne nogi, -wyjątkowa wytrzymałość, szybkość, -barwa sierści: izabelowata (palomino), kasztanowata, gniada, kara, rzadko siwa -osobniki srokate zaliczane są do Paint Horse (odłam rasy Quarter Horse) -charakter: spokojne konie, świetnie nadają sie pod siodło, do pracy z bydłem, -pochodzenie: geny koni hiszpańskich, mustangów i appaloosa.
Quarter Horse - koń o bardzo dobrym, atletycznym umięśnieniu. Delikatna, o klinowatym kształcie głowa, małe uszy i duże oczy. Szyja prosta, nisko osadzona ze skąpą grzywą. Łopatki długie. Kłąb szeroki średnio zarysowany. Grzbiet mocny, klatka piersiowa głęboka i szeroka. Zad ścięty, długi, obficie umięśniony. Ogon osadzony nisko o skąpym owłosieniu. Kończyny mocne i suche, kopyta małe bez szczotek. Chody płaskie, galop niezwykle szybki na krótkich odcinkach. Duża zwrotność i wytrzymałość. Są to konie pojętne w szkoleniu i pracy. Występują wszystkie maści podstawowe. Osiągają wysokość 148 - 155 cm.
Quarter Horse powstały z mieszaniny krwi koni hiszpańskich i importowanych z Anglii. Swoją nazwę zawdzięcza popularnym wyścigom na ćwierć mili organizowanym na ulicach osad. Rasa ta zyskała sławę, gdyż odznaczała się zwrotnością, spokojem, inteligencją i "wyczuciem bydła". Dziś opiekę nad rasą Quarter Horse, w celu popularyzacji i zachowania jej wzorca, sprawuje powstała w 1940 roku organizacja zrzeszająca hodowców American Quarter Horse Association z siedzibą w Amarillo w Teksasie oraz oddziały regionalne na całym świecie, również w Polsce. Konie rasy Quarter Horse cieszą się dużą popularnością, jako przydatne w równym stopniu do wyścigów, ale przede wszystkim do reiningu, trailu, rodeo i jazdy rekreacyjnej.
Quarter Horse: -wzrost do 160 w klębie, -silne tylne nogi, -wyjątkowa wytrzymałość, szybkość, -barwa sierści: izabelowata (palomino), kasztanowata, gniada, kara, rzadko siwa -osobniki srokate zaliczane są do Paint Horse (odłam rasy Quarter Horse) -charakter: spokojne konie, świetnie nadają sie pod siodło, do pracy z bydłem, -pochodzenie: geny koni hiszpańskich, mustangów i appaloosa.
Pochodzenie: Anglia
Koń pełnej krwi angielskiej to jedna z ras koni gorącokrwistych. Potocznie nazywany folblutem lub anglikiem.
Miejsce pochodzenia: Wielka Brytania
Wysokość: 150-160 cm
Obwód pęciny: 18-22 cm
Umaszczenie: wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia
Pokrój: elegancki, o najwyższej wartości hodowlanej, długie kończyny, sierść o delikatnym, krótkim włosie. Lekka budowa ciała. Charakterystyczną cechą jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie.
Użytkowanie: wyścigi płaskie, wyścigi z przeszkodami, skoki przez przeszkody,
Wszystkie konie tej rasy, selekcjonowanej w kierunku dzielności wyścigowej, tj. maksymalnej szybkości w cwale, wywodzą się od trzech ogierów orientalnych, które przybyły do Anglii w pierwszej połowie XVIII wieku. Były to: Godolphin Barb, Darley Arabian i Byerley Turk. Wraz z 500 klaczami stworzyły trzon rasy. Zarejestrowano je w pierwszej księdze stadnej "General Stud Book". Niezwykle romantyczne legendy otaczają Godolphina Barba, który, nim odkryto jego wartość jako reproduktora, służył jako koń roboczy. Konie tej rasy na krótkich dystansach mogą osiągać szybkości 70 km/godz.
Koń pełnej krwi angielskiej to jedna z ras koni gorącokrwistych. Potocznie nazywany folblutem lub anglikiem.
Miejsce pochodzenia: Wielka Brytania
Wysokość: 150-160 cm
Obwód pęciny: 18-22 cm
Umaszczenie: wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia
Pokrój: elegancki, o najwyższej wartości hodowlanej, długie kończyny, sierść o delikatnym, krótkim włosie. Lekka budowa ciała. Charakterystyczną cechą jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie.
Użytkowanie: wyścigi płaskie, wyścigi z przeszkodami, skoki przez przeszkody,
Wszystkie konie tej rasy, selekcjonowanej w kierunku dzielności wyścigowej, tj. maksymalnej szybkości w cwale, wywodzą się od trzech ogierów orientalnych, które przybyły do Anglii w pierwszej połowie XVIII wieku. Były to: Godolphin Barb, Darley Arabian i Byerley Turk. Wraz z 500 klaczami stworzyły trzon rasy. Zarejestrowano je w pierwszej księdze stadnej "General Stud Book". Niezwykle romantyczne legendy otaczają Godolphina Barba, który, nim odkryto jego wartość jako reproduktora, służył jako koń roboczy. Konie tej rasy na krótkich dystansach mogą osiągać szybkości 70 km/godz.
Koń wielkopolski – jest koniem użytkowanym w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała na skutek uszlachetniania miejscowego pogłowia końmi wschodniopruskimi i trakeńskimi oraz w mniejszym stopniu innymi rasami półkrwi pochodzenia zachodniego. Znaczny udział w tworzeniu tej rasy miały konie pełnej krwi. Wśród koni tej rasy dominuje umaszczenie kasztanowate (40%) oraz gniade (35%), spotyka się także siwe (12%) oraz kare (10%).
Wymiary koni rasy wielkopolskiej:
Wysokość w kłębie: 158-165 cm klacze, 170-176 cm ogiery
Obwód klatki piersiowej: 189 cm klacze, 190 cm ogiery
Obwód nadpęcia: 20-20,5 cm klacze, 20,5-21 cm ogiery
Masa ciała: 540 kg klacze, 570 kg ogiery
Wymiary koni rasy wielkopolskiej:
Wysokość w kłębie: 158-165 cm klacze, 170-176 cm ogiery
Obwód klatki piersiowej: 189 cm klacze, 190 cm ogiery
Obwód nadpęcia: 20-20,5 cm klacze, 20,5-21 cm ogiery
Masa ciała: 540 kg klacze, 570 kg ogiery
Koń małopolski - konie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, wzrostu ponad 150 cm, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.
Rasa ta jest oznaczana jest przez hodowców za pomocą symbolu m. X0. Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej chowanych w południowej i południowo - wschodniej części Polski. Konie małopolskie wywodzą się swymi liniami żeńskimi od miejscowych, prymitywnych koników polskich, dlatego też ze wszystkich odmian koni gorącokrwistych hodowanych w Polsce, konie te mają najsilniej wyrażone cechy przekazywane im przez konika polskiego: płodność i plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy i niewybredność, odporność na choroby i trudne warunki bytu oraz wytrzymałość w pracy.
Koń małopolski w XVII i XVIII wieku został uszlachetniony dzięki dolewce krwi ogierów wschodnich: koni perskich, turkmeńskich, kabardyńskich, arabskich itp. Szczególne znaczenie ma domieszka krwi koni arabskich. W połowie XIX wieku zaczęły się zaznaczać pewne wpływy pełnej krwi angielskiej. W latach 60. XX wieku w Pierwszej Księdze Stadnej rasy małopolskiej znalazły się również konie kabardyńskie sprowadzone z Kaukazu do stadniny w Stubnie.
Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach: kielecką, lubelską, sądecką i dąbrowsko-tarnowską.
Na ogół koń małopolski jest mniejszy o ok. 5 cm od konia wielkopolskiego i o 100 kg od niego lżejszy.
Rasa ta jest oznaczana jest przez hodowców za pomocą symbolu m. X0. Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej chowanych w południowej i południowo - wschodniej części Polski. Konie małopolskie wywodzą się swymi liniami żeńskimi od miejscowych, prymitywnych koników polskich, dlatego też ze wszystkich odmian koni gorącokrwistych hodowanych w Polsce, konie te mają najsilniej wyrażone cechy przekazywane im przez konika polskiego: płodność i plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy i niewybredność, odporność na choroby i trudne warunki bytu oraz wytrzymałość w pracy.
Koń małopolski w XVII i XVIII wieku został uszlachetniony dzięki dolewce krwi ogierów wschodnich: koni perskich, turkmeńskich, kabardyńskich, arabskich itp. Szczególne znaczenie ma domieszka krwi koni arabskich. W połowie XIX wieku zaczęły się zaznaczać pewne wpływy pełnej krwi angielskiej. W latach 60. XX wieku w Pierwszej Księdze Stadnej rasy małopolskiej znalazły się również konie kabardyńskie sprowadzone z Kaukazu do stadniny w Stubnie.
Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach: kielecką, lubelską, sądecką i dąbrowsko-tarnowską.
Na ogół koń małopolski jest mniejszy o ok. 5 cm od konia wielkopolskiego i o 100 kg od niego lżejszy.
Koń lipicański - niezbyt duży, raczej masywny koń o zwięzłej budowie i wysoko osadzonej, silnie umięśnionej szyi. Profil głowy bywa lekko wypukły co wskazuje na domieszkę krwi ras hiszpańskich u lipicanów. Maść najczęściej siwa, grzywa pofalowana. Lipicany rodzą się skarogniade lub kare, dopiero między 6 a 10 rokiem życia ich maść zmienia się na siwą. Tylko nieliczne z nich pozostają na zawsze kare.
Rasa wzięła nazwę od stadniny, w której została wyhodowana - Lipica w Słowenii, założonej w 1580. Rasa powstała z rodzimych koni Karster krzyżowanych z końmi hiszpańskimi i neapolitańskimi. Jeszcze dzisiaj hoduje się tam silne konie, nie zawsze siwe, do zaprzęgu i jazdy wierzchem. Inne centrum hodowli tej rasy to austriacka stadnina koni w Piber, skąd pochodzą młode konie kierowane do najbardziej znanego miejsca użytkowania lipicanów - Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Tutaj szkoli się siwe ogiery zgodnie z kanonami klasycznej szkoły jazdy.
* Pochodzenie: Austro-Węgry / Słowenia
* Wysokość w kłębie: 148 - 160 cm
* Umaszczenie: siwe, rzadziej kare i gniade
* Pokrój: zwarta budowa, silnie umięśniony zad, suche i mocne kończyny
* Charakter: posłuszny, inteligentny, wyniosły
Rasa wzięła nazwę od stadniny, w której została wyhodowana - Lipica w Słowenii, założonej w 1580. Rasa powstała z rodzimych koni Karster krzyżowanych z końmi hiszpańskimi i neapolitańskimi. Jeszcze dzisiaj hoduje się tam silne konie, nie zawsze siwe, do zaprzęgu i jazdy wierzchem. Inne centrum hodowli tej rasy to austriacka stadnina koni w Piber, skąd pochodzą młode konie kierowane do najbardziej znanego miejsca użytkowania lipicanów - Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Tutaj szkoli się siwe ogiery zgodnie z kanonami klasycznej szkoły jazdy.
* Pochodzenie: Austro-Węgry / Słowenia
* Wysokość w kłębie: 148 - 160 cm
* Umaszczenie: siwe, rzadziej kare i gniade
* Pokrój: zwarta budowa, silnie umięśniony zad, suche i mocne kończyny
* Charakter: posłuszny, inteligentny, wyniosły
Koń śląski (niem. Schlesisches Warmblut) - Powstał na bazie konia hodowanego na terenie Dolnego i Górnego Śląska. Początki tej rasy które zostały zapisane w rejestrach hodowlanych sięgają XV wieku. Za krainę pochodzenia tej rasy uważa się Oldenburg. Po wojnie do dnia dzisiejszego rasa ta poddana została kilku programom hodowlanym. Hodowla powojenna opierała się na hodowli w sektorze państwowym wspomaganym przez rozdrobnioną hodowlę prywatną. Po przemianach politycznych lat 80. XX w. sytuacja uległa znacznym zmianom i większa część koni znajduje się w posiadaniu prywatnym.
Obecnie zauważa się dwa trendy w hodowli tej rasy:
* utrzymanie odpowiedniej ilości materiału genetycznego konia śląskiego w starym typie
* hodowla konia śląskiego w nowoczesnym typie konia zaprzęgowego
Obecnie do ksiąg hodowlanych tej rasy mogą być wpisywane tylko konie wywodzące się od przodków wpisanych do ksiąg koni ras śląskiej i oldenburskiej (hodowanych w czystości rasy - w dawnym typie). Za konie tej rasy uważa się również konie pochodzące od przodków wpisanych do ksiąg rasy pełnej krwi angielskiej pod warunkiem, że w ich rodowodach w trzecim pokoleniu występuje co najmniej 4 przodków rasy śląskiej. Te ostatnie odgrywają bardzo ważną rolę w promocji tej rasy na arenie międzynarodowej poprzez udział w zawodach powożenia na całym świecie. Rasa ta jest bardzo ceniona przez wielu wybitnych powożących. Jednym z najlepszych koni w zaprzęgu jednego z najznakomitszych powożących wszech czasów Michaela Freunda był koń tej rasy Janosz po Lix. Obecnym centrum hodowlanym tej rasy jest obszar Dolnego Śląska (dawny obszar województwa jeleniogórskiego)
Obecnie zauważa się dwa trendy w hodowli tej rasy:
* utrzymanie odpowiedniej ilości materiału genetycznego konia śląskiego w starym typie
* hodowla konia śląskiego w nowoczesnym typie konia zaprzęgowego
Obecnie do ksiąg hodowlanych tej rasy mogą być wpisywane tylko konie wywodzące się od przodków wpisanych do ksiąg koni ras śląskiej i oldenburskiej (hodowanych w czystości rasy - w dawnym typie). Za konie tej rasy uważa się również konie pochodzące od przodków wpisanych do ksiąg rasy pełnej krwi angielskiej pod warunkiem, że w ich rodowodach w trzecim pokoleniu występuje co najmniej 4 przodków rasy śląskiej. Te ostatnie odgrywają bardzo ważną rolę w promocji tej rasy na arenie międzynarodowej poprzez udział w zawodach powożenia na całym świecie. Rasa ta jest bardzo ceniona przez wielu wybitnych powożących. Jednym z najlepszych koni w zaprzęgu jednego z najznakomitszych powożących wszech czasów Michaela Freunda był koń tej rasy Janosz po Lix. Obecnym centrum hodowlanym tej rasy jest obszar Dolnego Śląska (dawny obszar województwa jeleniogórskiego)
Pochodzenie: Kraje arabskie
Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu. Charakteryzują się siłą, pięknem i odwagą.
Cechy typowe
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała, często wysokim osadzeniu ogona. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa często o profilu szczupaczym.
Wysokość
ok. 145 - 155 cm.
Warto wiedzieć
Jest to z pewnością najstarsza rasa na świecie. Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa, które usłuchały jego wezwania, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt. Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające, szybkie w galopie. Na długich dystansach wciąż nie mają sobie równych. Poza tym inteligentne, wrażliwe, przywiązane do człowieka. Koni tych ras używano do tworzenia wielu innych ras. Araby to konie o żywym temperamencie, ale zawsze posłuszne.
Maści
Występują wszystkie maści podstawowe. Najczęściej siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare.
Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu. Charakteryzują się siłą, pięknem i odwagą.
Cechy typowe
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała, często wysokim osadzeniu ogona. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa często o profilu szczupaczym.
Wysokość
ok. 145 - 155 cm.
Warto wiedzieć
Jest to z pewnością najstarsza rasa na świecie. Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa, które usłuchały jego wezwania, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt. Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające, szybkie w galopie. Na długich dystansach wciąż nie mają sobie równych. Poza tym inteligentne, wrażliwe, przywiązane do człowieka. Koni tych ras używano do tworzenia wielu innych ras. Araby to konie o żywym temperamencie, ale zawsze posłuszne.
Maści
Występują wszystkie maści podstawowe. Najczęściej siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare.
Pochodzenie: Węgry
Angloarab Shagya to szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich lecz większy od nich. Najczęściej maści siwej. Pochodzi z Węgier. Są to konie inteligentne i odporne konie. Wykorzystywane są głównie w jeździe wierzchem i zaprzęgach, rzadziej w skokach.
Wysokość: ok. 155 cm - 160cm.
Pokrój: mała głowa, często o profilu szczupaczym, krótki, dobrze umięśniony, poziomy zad z charakterystyczną odsadą ogona, mocne i suche kończyny, sylwetkę można wpisać w kwadrat
Te konie austro-węgierskie hoduje się od 1789 roku w węgierskiej stadninie Babolna. Naddunajska monarchia chciała wyhodować konia o urodzie i wytrzymałości koni arabskich, lecz większe i bardziej przydatne do jazdy wierzchem. Przeprowadzono więc selekcję ukierunkowaną na większą wysokość i masę ciała i stosowano do krzyżowania różne typy węgierskich klaczy. W ten sposób wyhodowano sprawnego, urodziwego konia pod siodło i do wyjazdów zaprzęgowych. Jest on bardziej przydatny w sporcie jeździeckim niż konie czystej krwi.
Cechy typowe: Szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich, lecz większy od nich.
Maść: najczęściej występuje maść siwa.
Przepraszam za brak zdjęcia:(
Angloarab Shagya to szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich lecz większy od nich. Najczęściej maści siwej. Pochodzi z Węgier. Są to konie inteligentne i odporne konie. Wykorzystywane są głównie w jeździe wierzchem i zaprzęgach, rzadziej w skokach.
Wysokość: ok. 155 cm - 160cm.
Pokrój: mała głowa, często o profilu szczupaczym, krótki, dobrze umięśniony, poziomy zad z charakterystyczną odsadą ogona, mocne i suche kończyny, sylwetkę można wpisać w kwadrat
Te konie austro-węgierskie hoduje się od 1789 roku w węgierskiej stadninie Babolna. Naddunajska monarchia chciała wyhodować konia o urodzie i wytrzymałości koni arabskich, lecz większe i bardziej przydatne do jazdy wierzchem. Przeprowadzono więc selekcję ukierunkowaną na większą wysokość i masę ciała i stosowano do krzyżowania różne typy węgierskich klaczy. W ten sposób wyhodowano sprawnego, urodziwego konia pod siodło i do wyjazdów zaprzęgowych. Jest on bardziej przydatny w sporcie jeździeckim niż konie czystej krwi.
Cechy typowe: Szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich, lecz większy od nich.
Maść: najczęściej występuje maść siwa.
Przepraszam za brak zdjęcia:(
Pochodzenie: Francja
Koń angloarabski(Angloarab) - jedna z ras koni gorącokrwistych, pochodząca od konia angielskiego skrzyżowanego z koniem arabskim.
Jest to krzyżówka konia angielskiego, z koniem arabskim. Cechuje go łagodne usposobienie, temperament i inteligencja. Często jednak konie te są trudne do opanowania. Ich temperament jest po części odziedziczony po "ognistych" i bardzo energicznych koniach rasy angielskiej. Angloaraby są szybkie,zwinne i wyczulone na pomoce jeździeckie. Konie tej rasy odnoszą ogromne sukcesy w sporcie. Jego chody są płaskie i wydajne. Posiada wielki talent do skoków.
Umaszczenie: wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia
Pokrój: głęboka klatka piersiowa, krótki grzbiet, proporcjonalny zad
Wysokość: 155-162 cm.
Koń angloarabski(Angloarab) - jedna z ras koni gorącokrwistych, pochodząca od konia angielskiego skrzyżowanego z koniem arabskim.
Jest to krzyżówka konia angielskiego, z koniem arabskim. Cechuje go łagodne usposobienie, temperament i inteligencja. Często jednak konie te są trudne do opanowania. Ich temperament jest po części odziedziczony po "ognistych" i bardzo energicznych koniach rasy angielskiej. Angloaraby są szybkie,zwinne i wyczulone na pomoce jeździeckie. Konie tej rasy odnoszą ogromne sukcesy w sporcie. Jego chody są płaskie i wydajne. Posiada wielki talent do skoków.
Umaszczenie: wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia
Pokrój: głęboka klatka piersiowa, krótki grzbiet, proporcjonalny zad
Wysokość: 155-162 cm.
Koń fryzyjski (fryz) pochodzi z Holandii (Fryzja). W hodowlach dopuszcza się maść wyłącznie karą, jednak w dwóch odmianach: krucza (wymagana u reproduktorów) i płowiejąca. Jest użytkowanym zaprzęgowo i wierzchowo koniem gorącokrwistym. Coraz częściej można je jednak spotkać na zawodach ujeżdżeniowych.
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez germańskie i fryzyjskie jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu brytyjskich ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.
Wysokość: ok. 160 cm.
Cechy typowe: Efektowny, dość masywny koń o wysoko osadzonej, umięśnionej, grubej szyji. Maść zawsze kara. profil głowy prosty, czasami garbonosy. Obfite szczotki pęcinowe. U ogierów włosy grzywy i ogona zwykle pofalowane.
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez germańskie i fryzyjskie jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu brytyjskich ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.
Wysokość: ok. 160 cm.
Cechy typowe: Efektowny, dość masywny koń o wysoko osadzonej, umięśnionej, grubej szyji. Maść zawsze kara. profil głowy prosty, czasami garbonosy. Obfite szczotki pęcinowe. U ogierów włosy grzywy i ogona zwykle pofalowane.
Mówi się że Falabella to najmniejszy koń na świecie. Rasa została ukształtowana przez rodzinę Fabella na ranczu Recio de Roca w pobliżu Buenos Aries w Argentynie. Ojciec rasy był bardzo małym ogierem pełnej krwi angielskiej, matka kucem sztendlandzkim. Przez wiele lat hodowli wykorzystywano małe konie pełnej krwi angielskiej, sztendlady i małe araby. Potomstywo było więc coraz mniejsze. Fabella jest koniem nie kuce, ma charakter i proporcje konia. Wydaję się, że w procesie jego chodowli wykształcono zestaw genów zapewniający niewielki wzrost zwierzęcia.
W każdym razie żyjące obecnie konie rasy Falabella nie są dość silne, nawet propocjonalne do wielkości, nwymagają też bardzo starannej, fachowej opieki.
WYSOKOŚĆ: Nie przekracza 70 cm.
MAŚĆ: Często ma wzór typu appaloosa, ale też inne naprzykład: gniade, kare, siwe i dereszowate.
Tekst napisałam własnoręcznie na podstawie książki SUSAN McBANE.
Falabella - rasa koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu w okolicy Buenos Aires.
W każdym razie żyjące obecnie konie rasy Falabella nie są dość silne, nawet propocjonalne do wielkości, nwymagają też bardzo starannej, fachowej opieki.
WYSOKOŚĆ: Nie przekracza 70 cm.
MAŚĆ: Często ma wzór typu appaloosa, ale też inne naprzykład: gniade, kare, siwe i dereszowate.
Tekst napisałam własnoręcznie na podstawie książki SUSAN McBANE.
Falabella - rasa koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu w okolicy Buenos Aires.
- Średni wzrost: poniżej 75 cm w kłębie
- Rodzaje maści: wszystkie (ostatnio preferowane są umaszczenia w typie appaloosa - tarantowate)
- Miejsce pochodzenia: Argentyna
test
1.Kiedy powinienneś mieć toczek na głowie?
a)przy każdej jeżdzie
b)tylko prz jezdźie terenowej
c)tylko przy skokach
2.Który z chodów konia nazywamy czterotaktowym? a)stęp
b)kłus
c)galop
3.Które ze zbóż najpepiej nadaje się na paszę dla konia? a)przenica
b)owies
c)żyto
4.Jak nazywamy przyrząd do usuwania z grubsza brudui potu z sierści konia? a)zgrzebło
b)grzebień
c)szczotka
5.Z której strony należy zawsze podchodzić do konia? a)z lewej
b)z prawej
c)z tyłu
6.Dzikie konie były często napastowane przez drapieżniki.Co je broniło? a)psy pasterskie
b)jaskinie
c)stado
7.Jak w języku fachowym nazywa się koń brązowej maści? a)bułanek
b)gniady
c)tarant
8.Jak nazywamy klinowaty twór pod spodem kopyta? a)strzałka
b)dzwonek
c)klin
9.Jaki jest najszybszy chód konia? a)stęp
b)kłus
c)galop
10.Jak nazywamy gimnastykę na koniu? a)tresura
b)woltyżerka
c)jazda westernowa
11.Jak został nazwany pra koń? a)dinozaur
b)eohippus
c)merychippus
12.Ile odpasów należy się koniowi na dzień? a)1
b)2
c)3-5
ODPOWIEDZI W KOMENTARZACH:)
a)przy każdej jeżdzie
b)tylko prz jezdźie terenowej
c)tylko przy skokach
2.Który z chodów konia nazywamy czterotaktowym? a)stęp
b)kłus
c)galop
3.Które ze zbóż najpepiej nadaje się na paszę dla konia? a)przenica
b)owies
c)żyto
4.Jak nazywamy przyrząd do usuwania z grubsza brudui potu z sierści konia? a)zgrzebło
b)grzebień
c)szczotka
5.Z której strony należy zawsze podchodzić do konia? a)z lewej
b)z prawej
c)z tyłu
6.Dzikie konie były często napastowane przez drapieżniki.Co je broniło? a)psy pasterskie
b)jaskinie
c)stado
7.Jak w języku fachowym nazywa się koń brązowej maści? a)bułanek
b)gniady
c)tarant
8.Jak nazywamy klinowaty twór pod spodem kopyta? a)strzałka
b)dzwonek
c)klin
9.Jaki jest najszybszy chód konia? a)stęp
b)kłus
c)galop
10.Jak nazywamy gimnastykę na koniu? a)tresura
b)woltyżerka
c)jazda westernowa
11.Jak został nazwany pra koń? a)dinozaur
b)eohippus
c)merychippus
12.Ile odpasów należy się koniowi na dzień? a)1
b)2
c)3-5
ODPOWIEDZI W KOMENTARZACH:)
Konie fiordzkie , potocznie mówiąc fiordy , a pełna nazwa to fiordingi , mają spokojny temperament. Są bardzo spokojne nawet jako źrebięta. Są wspaniałymi końmi dla dzieci ze względu na swoje usposobienie.Rasa fiording jest rasą prymitywną, to znaczy zbliżoną do konia pierwotnego (przypomina go dzisiaj koń Przewalskiego). Fiordingi były używane jeszcze przez wikingów i to one najprawdopodobniej dały początek rasie kuca islandzkiego. Za ich czasów służyły jako konie bojowe oraz były wykorzystywane do ciągnięcia pługa. Od tego czasu rasa ta jest używana na roli, w hipoterapii oraz jucznie.Obecnie konie fiordzkie startują w konkursach ujeżdżenia, skoków, w zaprzęgach, a nawet w WKKW ( Pełna nazwa : Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego ).Wysokość od 130 do 148 cm. Waży od 400 do 550 kg (około 880 do 1210 funtów). Występują różne odmiany maści bułanej, pręga grzbietowa od ogona po grzywę, kończyny ciemne, zazwyczaj pręgowane. Typową cechą dla tej rasy jest ciemny pas włosów w wewnętrznej części grzywy. Na zewnątrz włos jest srebrzysty. Gruba szyja łagodnie przechodząca w tułów, zad silny, kłąb zaokrąglony, niewyraźnie zarysowany, krótkie mocne nogi, niezbyt obfite szczotki pęcinowe. Charakterystyczną cechą jest strzyżenie grzywy na kształt półksiężyca.Kraje specjalizujące się w hodowli fiordingów: Norwegia, Dania, Niemcy. W Polsce występują, głównie u osób prywatnych. Potocznie , jak już wspomniałam nazywane są fiordami.
Kuce 
Oficjalna definicja kuca głosi, iż jest to zwierzę o wysokości niższej niż 14,2 dłoni. Ale wielkość nie jest jedynym kryterium określającym grupę, gdyż kuce przeważnie posiadają cechy raźnie wyodrębniające je spośród ich większych krewnych. Nawet mały kuc, taki jak szetland, może być krzyżowany z bardzo dużym koniem, np. Equus caballus. W przypadku większości kuców nie uważa się jednak, że są to miniaturowe wersje dużych koni. Są wprawdzie wyjątki, np. rasa kaspijska i rasa falabella, które wykazują właściwości wyraźnie końskie.
Przy urodzeniu proporcje ciała kuca są takie same, jak u dorosłego osobnika. To nie jest długonoga istota z zadem powyżej przedniej części ciała, jak w przypadku końskich źrebiąt.
Bogata gama ras kuców, począwszy od drobniutkiej, zgrabnej falabelli aż po silnego, umięśnionego fiordinga, jest żywym dowodem na to, że kuce już od dawna używane sa do najrozmaitszych celów. O ile kuc rasy falabella nie może być niczym więcej niż trochę niezwykłą maskotką, o tyle fiording i wiele innych, wytrzymałych rodzimych ras spełniało ważną rolę w gospodarce, pracując w polach, ciągnąc wozy czy dźwigając ciężary i ludzi. Zapotrzebowanie na kuce spadło, podobnie jak się stało w przypadku koni zimnokrwistych, ale popyt na kuce do jazdy konnej dla dzieci stale rośnie. Łatwe w treningu, silne rasy uzyskane głównie przez krzyżowanie starych, jeszcze silniejszych z małymi arabami i końmi pełnej krwi angielskiej mnożą się jak grzyby po deszczu.
Subskrybuj:
Posty (Atom)