Stadnina Koni w Łuszczowie położona jest w odległości 15km od Lublina, specjalizuje się w hodowli koni zimnokrwistych. Właściciel stadniny Ryszard Pietrzak od dziecka zajmował się końmi. Częste wizyty w róznych stadninach w kraju i w Europie wzbudziły jego zainteresowanie w koniach ras zimnokrwistych. W 1991 roku została zakupiona pierwsza klacz hodowlana.
Obecnie stadnina w Łuszczowie liczy 45 koni w tym klacze, źrebięta oraz ogiery. Wszystkie konie mają udokumentowane pochodzenie do kilku pokoleń wstecz, są też wpisane do głównej księgi hodowlanej. Większość klaczy pochodzi z państwowej stadniny w Nowych Jankowicach, ogiery między innymi ze stada ogierów w Kętrzynie.
Gospodarstwo Rolne Chów i Hodowla Koni Zimnokrwistych
Ryszard Pietrzak
20-258 Lublin 62,
Łuszczów I nr 97
tel. (081) 750 11 84,
tel. (081) 750 12 04
poniedziałek, 4 lipca 2011
Po II wojnie światowej pogłowie koni roboczych w Polsce przedstawiało się bardzo źle zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym. Z tego względu ówczesny Centralny Zarząd Hodowli Koni zdecydował o powołaniu państwowych stadnin tego typu. Jedną z kilku powołanych do działalności była Stadnina Koni „Nowe Jankowice”, która rozpoczęła swoją działalność w dniu 1 lipca 1952 roku (początkowo jeszcze pod nazwą Lisnowo Zamek). Należy do grupy spółek strategicznych Agencji Nieruchomości Rolnych z uwagi na jej znaczenie dla krajowej hodowli koni ras zimnokrwistych jak i bydła mlecznego. Zarówno klacze jak i ogiery stanowią bezcenną bazę genetyczną, z której korzystają wszyscy krajowi hodowcy gdyż jest jedyną państwową stadniną zarodową w kraju rasy konia zimnokrwistego.
Nowe Jankowice położone są na terenie województwa kujawsko- pomorskiego, Gminy Łasin, w powiecie grudziądzkim. Stadnina znajduje się na szlaku turystycznym Pomorsko- Mazurskim na trasie Grudziądz-Olsztyn. Krajobraz polodowcowy, teren bardzo malowniczy, urozmaicony, liczne jeziora i bogata przyroda zachęcają do odwiedzania tych stron.
Stadnina Koni Nowe Jankowice Sp. z o. o.
86-320 ŁASIN, Nowe Jankowice
tel.: 056 466-08-25 oraz 056 466-08-26
Nowe Jankowice położone są na terenie województwa kujawsko- pomorskiego, Gminy Łasin, w powiecie grudziądzkim. Stadnina znajduje się na szlaku turystycznym Pomorsko- Mazurskim na trasie Grudziądz-Olsztyn. Krajobraz polodowcowy, teren bardzo malowniczy, urozmaicony, liczne jeziora i bogata przyroda zachęcają do odwiedzania tych stron.
Stadnina Koni Nowe Jankowice Sp. z o. o.
86-320 ŁASIN, Nowe Jankowice
tel.: 056 466-08-25 oraz 056 466-08-26
Pochodzenie: Wielka Brytania
Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.
W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire
W XIX wieku znalazły nowe zastosowanie w komunikacji miejskiej: ciągnęły pierwsze tramwaje konne na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj shire'y są hodowane i utrzymywane przez miłośników rasy.
Sprawiają wrażenie koni wysokonożnych, z krótkim tułowiem. Głowy o szerokim, często garbonosym profilu noszą wysoko. Cechy charakterystyczne dla tej rasy to obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego i krótki, gęsty ogon. Oprócz tego odznaczają się bardzo przyjacielskim charakterem
Ciekawostki:
* Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
* Najwyższy udokumentowany koń tej rasy ważył 1500 kg i miał ok. 230 cm (!) w kłębie.
Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
Pochodzenie: Wielka Brytania, hrabstwo Shire
Cechy tyowe: Są największymi końmi świata, bardzo często ciemnogniade, z białymi odmianami na kończynach. Obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.
Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.
W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire
W XIX wieku znalazły nowe zastosowanie w komunikacji miejskiej: ciągnęły pierwsze tramwaje konne na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj shire'y są hodowane i utrzymywane przez miłośników rasy.
Sprawiają wrażenie koni wysokonożnych, z krótkim tułowiem. Głowy o szerokim, często garbonosym profilu noszą wysoko. Cechy charakterystyczne dla tej rasy to obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego i krótki, gęsty ogon. Oprócz tego odznaczają się bardzo przyjacielskim charakterem
Ciekawostki:
* Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
* Najwyższy udokumentowany koń tej rasy ważył 1500 kg i miał ok. 230 cm (!) w kłębie.
Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
Pochodzenie: Wielka Brytania, hrabstwo Shire
Cechy tyowe: Są największymi końmi świata, bardzo często ciemnogniade, z białymi odmianami na kończynach. Obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.
Polskie konie zimnokrwiste nie są określane 'zimnokrwistymi' z powodu temperatury ich krwi. Nazwa: 'zimnokrwisty' pochodzi stąd, że większość tych koni jest spokojna i opanowana - wykazuje 'zimną krew'. Przed wynalezieniem i rozpowszechnieniem ciągników i samochodów hodowano te łagodne olbrzymy do prac rolniczych i transportowych. W latach sześćdziesiątych ciężkim koniom zagroziły szybsze i bardziej efektywne maszyny. Na szczęście każda z ras znalazła swoich miłośników. Postanowili oni zachować konie zimnokrwiste z uwagi na tradycję, bądź dla przyjemności, jaką dają ich siła, urok i łagodny charakter. Dla wielu hodowców okazało się to później opłacalne - obecnie znów wzrasta zainteresowanie końmi zimnokrwistymi. Nikt nie wykona prac leśnych w sposób bardziej ekologiczny, niż "grubasy".
* Konie sztumskie - w Polsce okręgiem posiadającym wieloletnią tradycję w hodowli koni zimnokrwistych jest Warmia i prawobrzeżna część Powiśla Gdańskiego. Rolnicy tamtejsi gospodarujący na ciężkich i trudnych do uprawy glebach potrzebowali szczególnie mocnych koni roboczych. Napływ reproduktorów ras ciężkich datuje się tam od połowy XIX w. W 1912 roku np. na tym terenie używane były do krycia miejscowych klaczy 423 ogiery należące do 12 różnych ras zimnokrwistych. Z licznego pogłowia koni zimnokrwistych wpisanych do ksiąg stadnych (w 1941 roku ponad 8000 klaczy i 1100 ogierów) większość zaginęła w wyniku działań wojennych i ewakuacji. Najwięcej tamtejszych koni pozostało w okolicach Sztumu. Współczesne konie sztumskie zostały wytworzone głównie pod wpływem koni reńsko-niemieckich i belgów, w mniejszym stopniu przy udziale ardenów, gudbrandsdali i kanadyjskich koni zimnokrwistych. Są to konie pogrubione cięższego i średniego kalibru, różniące się od oryginalnych koni belgijskich i ardenów niektórymi wymiarami i wyglądem zewnętrznym. Większość koni sztumskich ma bowiem głowy mniejsze i bardziej suche, zady owalne mniej spadziste i mniej rozłupane, kończyny suchsze, słabiej owłosione oraz mniejsze, lepsze i bardziej kształtne kopyta. W hodowli sztumskiej w ciągu kilkunastu lat powojennych, wskutek odpowiedniej selekcji i doboru materiału zarodowego, tamtejsze konie zmieniły stopniowo kaliber z ciężkiego stępaka na konie pospieszno-robocze średniej masy. Istniejące od kilku pokoleń rody pozwalają sądzić, że następuje konsolidacja krwi u koni tego typu. Za najbardziej pożyteczne należy uznać linie krwi: Grillparzera poprzez synów Cypriana, Grillharzera i Wandolina oraz Gneisenau poprzez Fagosa i Belgrada, a zwłaszcza poprzez syna Kiliana. Ogiery sztumskie w szybkości w stępie ustępują nieco ogierom pogrubionym z innych okolic kraju, natomiast w szybkości w kłusie przewyższają je.
* Konie łowickie - Łowicz już w XVII w. słynął z jarmarków końskich, na które zjeżdżali się kupcy zagraniczni ze wschodniej i zachodniej Europy. Początkowo pogłowie koni powiatu łowickiego było nadzwyczaj różnorodne i nie tworzyło jakiegoś ustalonego typu. Zbliżenie z kupcami zagranicznymi, a prawdopodobnie coraz intensywniejsza uprawa ciężkiej urodzajnej gleby wraz z transportem buraków do cukrowni, skierowały zainteresowanie hodowców na konie większego kalibru. Poczęto do hodowli używać ogierów ras ciężkich, a przed ostatnią wojną największe powodzenie miały tam ogiery belgijskie oraz ardeny francuskie sprowadzone w 1936 roku. Obecnie, zwłaszcza w północnych gminach tego regionu, pogłowie koni jest już dosyć wyrównane. Przeważa umaszczenie dereszowate i kasztanowate w jasnych odcieniach. Średnie wymiary ogierów uznanych i państwowych wynoszą: wysokość w kłębie 153,2 cm, obwód klatki piersiowej 209,3 cm, obwód nadpęcia przedniego 25,6 cm. Są to reproduktory nieduże, dobrze ożebrowane, kościste, na dosyć suchych kończynach i o dobrym ruchu. W pracy konie łowickie są wydajne, silne i wytrzymałe. Nadają się do uprawy ciężkich gleb, jak i do transportu większych ciężarów. Swoim typem i właściwościami najbardziej zbliżone są do koni sztumskich. Współcześnie – zarówno działania organizacyjne jak i postępowanie hodowców koni zimnokrwistych i pogrubionych zmierzają u nas do ujednolicenia hodowanych regionalnych typów i doprowadzenia do powstania dwóch grup rasowych: dużego i małego konia pogrubionego, dla których prowadzi się jedną „Główną księgę stadną koni zimnokrwistych i pogrubionych”.
* Konie sztumskie - w Polsce okręgiem posiadającym wieloletnią tradycję w hodowli koni zimnokrwistych jest Warmia i prawobrzeżna część Powiśla Gdańskiego. Rolnicy tamtejsi gospodarujący na ciężkich i trudnych do uprawy glebach potrzebowali szczególnie mocnych koni roboczych. Napływ reproduktorów ras ciężkich datuje się tam od połowy XIX w. W 1912 roku np. na tym terenie używane były do krycia miejscowych klaczy 423 ogiery należące do 12 różnych ras zimnokrwistych. Z licznego pogłowia koni zimnokrwistych wpisanych do ksiąg stadnych (w 1941 roku ponad 8000 klaczy i 1100 ogierów) większość zaginęła w wyniku działań wojennych i ewakuacji. Najwięcej tamtejszych koni pozostało w okolicach Sztumu. Współczesne konie sztumskie zostały wytworzone głównie pod wpływem koni reńsko-niemieckich i belgów, w mniejszym stopniu przy udziale ardenów, gudbrandsdali i kanadyjskich koni zimnokrwistych. Są to konie pogrubione cięższego i średniego kalibru, różniące się od oryginalnych koni belgijskich i ardenów niektórymi wymiarami i wyglądem zewnętrznym. Większość koni sztumskich ma bowiem głowy mniejsze i bardziej suche, zady owalne mniej spadziste i mniej rozłupane, kończyny suchsze, słabiej owłosione oraz mniejsze, lepsze i bardziej kształtne kopyta. W hodowli sztumskiej w ciągu kilkunastu lat powojennych, wskutek odpowiedniej selekcji i doboru materiału zarodowego, tamtejsze konie zmieniły stopniowo kaliber z ciężkiego stępaka na konie pospieszno-robocze średniej masy. Istniejące od kilku pokoleń rody pozwalają sądzić, że następuje konsolidacja krwi u koni tego typu. Za najbardziej pożyteczne należy uznać linie krwi: Grillparzera poprzez synów Cypriana, Grillharzera i Wandolina oraz Gneisenau poprzez Fagosa i Belgrada, a zwłaszcza poprzez syna Kiliana. Ogiery sztumskie w szybkości w stępie ustępują nieco ogierom pogrubionym z innych okolic kraju, natomiast w szybkości w kłusie przewyższają je.
* Konie łowickie - Łowicz już w XVII w. słynął z jarmarków końskich, na które zjeżdżali się kupcy zagraniczni ze wschodniej i zachodniej Europy. Początkowo pogłowie koni powiatu łowickiego było nadzwyczaj różnorodne i nie tworzyło jakiegoś ustalonego typu. Zbliżenie z kupcami zagranicznymi, a prawdopodobnie coraz intensywniejsza uprawa ciężkiej urodzajnej gleby wraz z transportem buraków do cukrowni, skierowały zainteresowanie hodowców na konie większego kalibru. Poczęto do hodowli używać ogierów ras ciężkich, a przed ostatnią wojną największe powodzenie miały tam ogiery belgijskie oraz ardeny francuskie sprowadzone w 1936 roku. Obecnie, zwłaszcza w północnych gminach tego regionu, pogłowie koni jest już dosyć wyrównane. Przeważa umaszczenie dereszowate i kasztanowate w jasnych odcieniach. Średnie wymiary ogierów uznanych i państwowych wynoszą: wysokość w kłębie 153,2 cm, obwód klatki piersiowej 209,3 cm, obwód nadpęcia przedniego 25,6 cm. Są to reproduktory nieduże, dobrze ożebrowane, kościste, na dosyć suchych kończynach i o dobrym ruchu. W pracy konie łowickie są wydajne, silne i wytrzymałe. Nadają się do uprawy ciężkich gleb, jak i do transportu większych ciężarów. Swoim typem i właściwościami najbardziej zbliżone są do koni sztumskich. Współcześnie – zarówno działania organizacyjne jak i postępowanie hodowców koni zimnokrwistych i pogrubionych zmierzają u nas do ujednolicenia hodowanych regionalnych typów i doprowadzenia do powstania dwóch grup rasowych: dużego i małego konia pogrubionego, dla których prowadzi się jedną „Główną księgę stadną koni zimnokrwistych i pogrubionych”.
Pochodzenie: Francja
Perszeron – zimnokrwista rasa koni wywodząca się z Francji. Umaszczenie najczęściej siwe, wysokość 160 - 170 cm, charakterystyczna silna i krępa budowa ciała z masywną szyją i kończynami. Perszerony ze swoimi wschodnimi korzeniami mają przewagę nad wieloma rasami ciężkimi, gdyż szybko przystosowują się do innego klimatu i są idealnym materiałem do krzyżowania. Na niegościnnych Falklandach krzyżuje się je z rasą Criollo, aby uzyskać wytrzymałe konie wojskowe, podczas gdy w Australii, gdzie klimat w niczym nie przypomina Falklandów, perszerony wykorzystywane są w hodowli koni sportowych i do doskonalenia pogłowia.
Ciekawostki:
Najwyższym koniem na świecie był amerykański perszeron, dr Le Gear – mierzył 221 cm i ważył 1372 kg .
Cechy typowe: Zaokrąglone kształty, harmonijna budowa ciała, dość szlachetna głowa z dużymi, pełnymi wyrazu oczami. Ciężka, pociągowa rasa zimnokrwista, najczęściej maści siwej.
Perszeron – zimnokrwista rasa koni wywodząca się z Francji. Umaszczenie najczęściej siwe, wysokość 160 - 170 cm, charakterystyczna silna i krępa budowa ciała z masywną szyją i kończynami. Perszerony ze swoimi wschodnimi korzeniami mają przewagę nad wieloma rasami ciężkimi, gdyż szybko przystosowują się do innego klimatu i są idealnym materiałem do krzyżowania. Na niegościnnych Falklandach krzyżuje się je z rasą Criollo, aby uzyskać wytrzymałe konie wojskowe, podczas gdy w Australii, gdzie klimat w niczym nie przypomina Falklandów, perszerony wykorzystywane są w hodowli koni sportowych i do doskonalenia pogłowia.
Ciekawostki:
Najwyższym koniem na świecie był amerykański perszeron, dr Le Gear – mierzył 221 cm i ważył 1372 kg .
Cechy typowe: Zaokrąglone kształty, harmonijna budowa ciała, dość szlachetna głowa z dużymi, pełnymi wyrazu oczami. Ciężka, pociągowa rasa zimnokrwista, najczęściej maści siwej.
Pochodzenie: Szkocja
Jego wzrost wynosi około 172 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 180 i więcej centymetrów. Maść najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż" piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko". Konie tej rasy są bardzo podone do koni shire- największych koni świata.
Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników. Użytkowane są głównie w zaprzęgach, gdzie pracują w bogato zdobionych uprzężach. Clydesdale są zwykle łatwe w obejściu, co wobec masy ciała ok. 1 tony jest nieocenioną zaletą.
Wysokość: ok. 165 - 180 cm.
Cechy typowe: Maść przeważnie gniada z białymi odmianami na czterech kończynach i dużą na głowie; bardzo obfite szczotki pęcinowe. Występje także maść gniado-dereszowata, kara lub srokata. Koń o dużych ramach ciała.
Jego wzrost wynosi około 172 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 180 i więcej centymetrów. Maść najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż" piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko". Konie tej rasy są bardzo podone do koni shire- największych koni świata.
Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników. Użytkowane są głównie w zaprzęgach, gdzie pracują w bogato zdobionych uprzężach. Clydesdale są zwykle łatwe w obejściu, co wobec masy ciała ok. 1 tony jest nieocenioną zaletą.
Wysokość: ok. 165 - 180 cm.
Cechy typowe: Maść przeważnie gniada z białymi odmianami na czterech kończynach i dużą na głowie; bardzo obfite szczotki pęcinowe. Występje także maść gniado-dereszowata, kara lub srokata. Koń o dużych ramach ciała.
Subskrybuj:
Posty (Atom)